beter spelen

Wie zich afvraagt wat mij nou toch 'bezield', om steeds maar weer 'balletjes op te gooien' en die over het net op een ander deel van het speelterrein te mikken.. ?

Ik heb een enorme drive om het algehele spelniveau te verbeteren!

Want, op het speelveld van de moderne mens, is wel een hoop 'ping', maar erg weinig 'pong' te horen.
En wat er aan 'pong' geproduceerd wordt, mist dan meestal de tafel (de 'plank') weer geheel aan de andere kant. (En is dus energetisch gezien 'uit'... valt niet binnen de harmonieus toegestane rand-(voor-)waarden.)
Net als bij ping-pong.. op het randje ( en het ketst af) is toegestaan.. over het randje, scoort geen punten.

Wordt het iemand ook maar een heel klein beetje lastig gemaakt....dan blijft 'ie (nogal eens 'beledigd') stokstijf staan en doet.... er niets mee.

Op die manier het spel van het leven met elkaar spelen..... daar is dan toch geen bal aan!?
Zo ontwikkelt niemand zijn spelvaardigheden en strategisch spelinzicht, snelheid, accuratesse en goede reflexen, het zinvol kunnen interpreteren van lichaamstaal en anticiperen op wat er 'komt' en daar de eigen houding en positie goed op af kunnen stemmen?

En ik.. ik ben niet alleen een gewoon doorsnee, ik ben ook oefenmeester.
Ik 'win' als ik zie dat iemand beter leert spelen. Een groter spelbereik verwerft, zich ruimer anticiperend positioneert, een hogere snelheid aankan, zijn punt gerichter en bewuster kan plaatsen, zich kundig kan inleven en verplaatsen in de speelmaat(jes).
En ja.. ik heb veel spelinzicht en kan een balletje ( met 'vreemde' effecten) spelen, die de ontvanger ' op het verkeerde been zetten'.
(Technisch gezien heeft diegene zichzelf natuurlijk al op een bepaald voorkeursbeen gepositioneerd en teveel een bepaalde move van mij (en andere spelers aan de andere kant van het net)  verwacht, die ik ( behoorlijk bewust) niet doe.)

Ik ben namelijk behoorlijk 'tweezijdig' (sociaal mentaal emotioneel) ontwikkeld en speel net zo gemakkelijk via mijn linkerhersenhelft, als via mijn rechter, hanteer mijn geest net zo gemakkelijk met de forehand (wat vor de hand ligt) als met de backhand ( het omgekeerde van wat voor de hand ligt) en als ik lekker op dreef ben, kan ik zelfs van hand wisselen tijdens een rally: mijn goed ontwikkelde maar niet dominante yin-kant/hand en mijn dominante yang-kant/hand gebruiken.

Een van de patronen die ik tegenkom is dat moderne spelers alleen/overwegend aan netspel doen en niet (meer) door hebben dat de bal een keer mag stuiteren in het eigen veld, voordat ze hem, geheel in lijn met de officiële spelregels,  terug hoeven te slaan.
Met netspel, bedoel ik dan nu uiteraard menselijke interacties via het internet .
Wil je aan het net, via het net, indruk maken en punten scoren, zo lijkt de gedachte, dan moet je meteen reageren.

Tja.. daar ben ik zelf niet van onder de indruk, zal ik maar zeggen, want als je de bal een keer laat stuiteren, creëer je meer mogelijkheden voor jezelf om erop te reageren in een zinvolle manier waarbij je het hele speelveld en de andere speler in ogenschouw neemt.

Ik laat veel vaker dan gemiddeld, een bericht even op mijn speelhelft stuiteren en dan ' in de lucht hangen'
(Een nachtje erover slapen doet werkelijk wonderen voor het vervolgens correct plaatsen van een reactie. Een nachtje dus..... dat is op het gangbare speeltempo het equivalent van een keer stuiteren..... )

Ik bouw zelf  'reactie-tijd' in, die een continue  'netspeler' niet 'heeft' (technisch gezien.. zichzelf niet gunt).

Een tijd lang ben ik opgetrokken met een getalenteerde speler (met erg veel spelinzicht), die 'anderen het werk' wilde laten doen en zelf 'verdeel (de aandacht) en heers' als strategie koos, zodat hij zelf met zijn lange armen en benen geen stap hoefde te verzetten
Zowel bij het samenleven als bij het echte pingpongen, heb ik hem keer op keer uitgedaagd door mijn ballen zo te mikken dat ze heel snel en recht op hem afkwamen. Niks niet verdeel en heers.. recht door zee!
Hij heeft in 4 jaar tijd niet doorgekregen dat je ballen die recht op je af komen heel gemakkelijk en goed kunt terugspelen als je .... een stapje terug doet.
Hij bleef er maar op hameren dat ik de bal niet speelde zoals het hem behaagde en hij zijn favoriete menselijke relatie-strategie kon spelen hij bleef me vragen of ik het niet structureel anders kon doen, zodat hij meer plezier had in zijn spel.

En altijd als ik een krachtige backhand speelde met mijn yang-kant op hoge snelheid, had hij het nakijken, op welke speelhelft ik zo'n bal ook plaatste, hoe dichtbij of veraf van zijn eigen lijf dan ook.
'Dat' vond hij, 'moest ik maar niet meer doen', want dat was niet 'leuk', want dan voelde hij zich zo 'machteloos' en zich zo ver  'de mindere van mij'.

Tja, wat ik op dat vlak kan, is niet zozeer de vraag, want ik kan mijn speltype behoorlijk bewust variëren .
Maar van constant 'binnen iemands comfortzone blijven' zodat diegenen het gevoel heeft het spel perfect te beheersen (terwijl dat redelijk objectief waarneembaar bepaald niet zo is, omdat er nauwelijks variatie in zit) ... daar heeft nog nooit iemand zijn spel verder door ontwikkeld.
Dus...... dat voorstel om alleen maar te cateren voor wat iemand al (routinematig) kan verwerken .....dat wil ik niet doe ik dus niet. Ik zou geen goede leermeester en sparring-partner zijn, ik zou geen het-spel-van-het-leven liefhebbend speelmaatje zijn.
Want, ik weet feilloos met welk leerrendement iemands spel direct met sprongen vooruit gaat en dat is het 'punt' wat ik het allerliefst gemaakt wil zien.
En ja.. de kunst is dan om de 'de bal spelen op een plek en onder een hoek' die (net) buiten iemands comfortzone (huidige routinematige geloofssysteem) valt.