meer van waarde

Er zat nog een mooie mini-reportage van slechts een paar seonden op het 'rolletje' (of geheugenkaartje) van gisteren, die gemakkelijk over het hoofd te zien is, of als 'onbeduidend' kan worden aangemerkt. (Zie de twee eerdere blog posts van vandaag)

Maar ik vind het van een opvallende schoonheid en licht het toch even aan en druk het in woorden en een beeld uit.

De geluidsman (T.) en ik hadden afgesproken samen naar het optreden 's avond op het plein in de stad te gaan.
Dat was niet gratis.
Vijf Euro voor wie in de stad zelf woont, tien euro voor wie, zoals wij, daarbuiten wonen.

Maar ja, T. vond tien euro nogal prijzig en was bereid er vijf voor te betalen.
Ik wilde ook liever vijf betalen, maar vond tien voor een zo'n keertje ook wel OK.

Ik was 's ochtends de stad ingelopen om bij het stadhuis te vragen hoe strikt 'inwoner' gezien werd, want met de buurgemeenten vormt de stad een soort siamese drieling.
Op weg daarnaartoe had ik gezien dat het interactieve bord zulk 'oud nieuws' vertoonde en het leek mij, als zelfbenoemd actieve deelnemer en bijdrager aan deze gemeenschap, niet meer dan logisch dat ik die observatie ook even bij het stadhuis zou melden.
Ik dacht zelfs even, dat als ze de waarde ervan in zouden zien (namelijk het snel kunnen herstellen en zo een betere indruk kunnen maken bij de inwoners en bezoekers en nuttiger informatie verspreiden waar mensen echt iets aan kunnen hebben bij het vormgeven van hun dag) ik de kaartjes wellicht wel voor het inwoner-tarief zou mogen kopen.
Dat laatste werd me in ieder geval niet spontaan aangeboden en leek me ook niet iets om om te gaan vragen.
Ik besloot de kaartjes wel 's avonds ter plekke te kopen, zodat.. mocht ik toch geen zin hebben om te gaan... ik niet met de kaartjes opgescheept zou zitten. Uitverkocht zou het niet snel raken, leek mij zo.

Ik had T. gezegd dat hij zijn kaartje voor vijf euro bij mij kon kopen.
Ik had geen zin om al te veel moeite te gaan doen om het systeem te omzeilen en toch aan inwonertarief-kaartjes te komen. Ik was wel bereid om het verschil voor T. bij te passen.

Toen T. doorkreeg dat ik van plan was om gewoon twee kaartjes aan de kassa te kopen, gaf hij aan dat hij nog wel een echte inwoner van de stad had kunnen bellen om iets te regelen.
Ik zei dat ik het wel via mijn connecties binnen de gemeenschap had geregeld (en ging er op dat moment van uit dat die connectie mijn eigen waardensysteem in de vorm van mijn portemonnee was).

Bij de kassa stonden twee dames met een kaartje in hun hand.
Ik begreep eerst hen bedoeling niet  helemaal, het was nogal chaotisch daar.
Maar het bleken dames te zijn die wel een kaartje hadden, maar geen liefhebber ervoor  in het eigen gezin. Met de vraag, of ik van ieder van hen het ket kaartje wilde overnemen.

Dat leek mij wel een mooi plan, want het leek mij ook al vervelend om wel voor  iets te betalen en er dan niets aan te hebben. Twee kaartjes, was precies wat ik nodig had.

De ene dame vroeg er tien euro voor, de andere vijf en ik betaalde ze beiden, zonder er verder een seconde over na te denken, het gevraagde bedrag.
Ik was blij, want ik had opeens vijf euro 'uitgespaard' van wat ik dacht als totaal bedrag te moeten gaan betalen.

T. snapte mij niet. Waarom had ik niet onderhandeld met de dame van die tien Euro?

Maar ja, ik bekijk het van een andere kant.

Ieder gaf aan iedereen de kans om te geven en te ontvangen waar hij vrijelijk toe bereid was. Zo kon iedereen kon binnen 2 nano-seconden precies hebben wat hij wilde.
Waarschijnlijk was de ene dame een inwoner van de plaats en vroeg ze daarom vijf euro ( het hele bedrag wat zij had betaald) en daar viel ik niet over... waarom zou ik de andere dame die niet uit de plaats komt (net als ik) dat genoegen om al haar geld terug te ontvangen voor iets wat ze bij nader inzien niet kon genieten dan misgunnen?
De dame van de vijf Euro zei haar prijs pas nadat ze had gezien dat ik de eerste dame zomaar zonder morren een tientje gaf.
Zij had er gemakkelijk 'een slaatje uit kunnen slaan', wetende dat ik gewoon twee kaartjes wilde.
Dat deed zei niet, zei vroeg niet meer dan wat zij er ( hoogstwaarschijnlijk) zelf voor betaald had.
Zo was iedereen in zijn waarde gelaten en had gekregen wat hij hoopte tegen een prijs waar hij toe bereid was erin te investeren.
Dat is toch mooi!
Bleek 'ik' ( de gemeenschap waar ik deel van uitmaak, het collectief bewustzijn) toch iets voor me geregeld te hebben waar ik blij mee was, via mijn 'connecties'... ha....ha.....