teken (van) verbondenheid

Gisteren stapte ik, door lijntjes vanaf de Foucault Pendule te volgen, via de patronen van Lissajous in een wondere wereld van de Drawing Machines ( tekenmachines).

Zeer geïntrigeerd was ik door deze (grote) van de kunstenaar Eske Rex ( video)

Het legt, alweer in een beeld van een fysiek 'ding' uit wat ik begrijp en beoog voor elkaar te krijgen in de abstracte wereld van de (harmonische) samenwerking processen.

Het illustreert hoe het mogelijk is om:

• samen, 
• vanuit totaal verschillende aanvliegkoeken ( die zelfs nodig zijn)
• een gezamenlijk (bevredigend) resultaat te maken
• vloeiend, soepel, zonder veel meer moeite ervoor te hoeven doen dan ' het in gang zetten' 
• waarbij iedere deelnemer de totale bewegingsvrijheid heeft

Bij zoveel samenwerkingspogingen zie ik dat er wel gepoogd wordt om een potlood vast te houden, maar dat dan de een de ander wil gaan dwingen om een concreet vooraf resultaat te bewerkstelligen wat in zijn/haar hoofd zit. Dan wordt het heftig duw en trek-werk, waarbij ' de totale vrijheid om ontspannen jezelf te kunnen zijn' het eerste is wat het onderspit delft.

Maar als je de opzet zo maakt, dat je wel (ten alle tijden) met elkaar verbonden bent ( via de expressie-intentie.. dat wat 'op papier' tot uitdrukking wordt gebracht.. waarbij het ontwikkelproces in totale volledige vrijheid leidend is maakt) en je elkaar dus niet vasthoudt.  (als in... onder een' vaste verhouding' rechtstreeks in elkaars greep houdt en dan een bepaalde richting op duwt).....
Dan hoef je die gehele constructie maar een heel klein zetje te geven en........ dat wat eruit komt:

• maakt zichzelf,
• toont het wezen van de verbinding, de 'verhouding' (ratio) van dat moment
• is altijd 'mooi', harmonisch kloppend met dat wat is
• het doel... ( totale vrijheid ervaren in het proces) is op ieder moment ' al bereikt',
  maar ziet er alleen steeds vanzelf anders uit ( soms kalm, soms onstuimig, soms klein, soms groot)

Het is de dynamiek van het proces wat zich dan, keer op keer anders, tot uitdrukking brengt.

Waarin iedereen zijn eigen gewicht (wat die ook is) in de schaal legt en nooit verder hoeft te bewegen dan hij in totale vrijheid gewoon kan.

De moderne mens denkt vaak dat dat in samenwerkingsprocessen met andere (bewuste)  levende wezens niet kan.

Dat als je een ander maximale vrijheid gunt, dat dat wel ten koste van je eigen vrijheid en plezier moet gaan.

Die aanname klopt dus niet... er zijn talloze voorbeelden en deze tekenmachines behoren daartoe.

Liever een voorbeeld met levende wezens ipv een mechanische constructie?
Google maar eens op Klaus Ferdinand Hempflich, voor een heel duidelijk voorbeeld.

Terug naar mijn tekentafels.

Dit kunstwerk van Eske Rex, verbeeldt ook hoe ik Operatie Albatros voor de gemeenten Rotterdam en Vlotterdam heb geschetst.

Waarbij de 'schetsen' die ik liet zien, slechts voorbeelden  op 'papier' zijn van wat de 'vrije schommel-'constructie die ik me voorstelde om werkprocessen in de gemeente mee vorm te geven.

Stel je op de ene kant het ' gewicht', de massa voor van wat nu de 'werklozen/inactieven' worden genoemd en op de andere kant die van de 'mensen met een baan'.

Hang die gewichten beiden op in een constructie waarin ze totaal  vrij kunnen bewegen en hun energie zoals ze die hebben kwijt kunnen, zoals hij op enig moment is en voila.... de samenleving tekent harmonisch dynamisch zichzelf, ontwikkelt zich in prachtige vormen.

----

Zoveel esoterisch inzichten over de 'intelligentie aan het werk' in de samenwerking, worden hier in deze tekenmachines toegepast en zichtbaar gemaakt!

Mij viel dan al lezend en kijkend op dat  de Nederlandse Wikipedia pagina over de harmonograaf meldt:
"Technische toepassingen heeft het apparaat niet", wat haast lijkt te impliceren... 'erg veel praktisch nut heeft zo'n ding voor onze maatschappij niet'.

Tja, volgens mij zou het heel wezenlijk doorgronden van deze natuurlijke dynamiek en bewust toepassen op onze menselijke interacties- en ontwikkelconstructies nog wel eens het meest nuttige kunnen zijn wat er voor de mensheid op deze aardbol te begrijpen, doorgronden en toe te passen valt.

Maar ja, wie weet mensen het opzetten van sociale constructies geen ' techniek' omdat het niet fysiek is...... dat zou kunnen natuurlijk.

---

Ook een (vond ik) aardige vergelijking was om dit maakproces van mij, hier, te zien als een Lissajous-proces.

Ik 'slinger' in het maakproces ook in bepaalde bewegingen.

Dat gaat vaak een tijdje op een bepaald gebied in een bepaalde consistente richting heen en weer.

En, gaat dan ok, opeens, vanzelf, zomaar een totaal andere kant op!
Terwijl er wel een 'weten' is dat het allemaal nog gestaag aan hetzelfde patroon, aan dezelfde taak doorwerkt. 

En ook, dat het uiteindelijk wel naar een bepaalde ' kern' toewerkt, die ik zal herkennen zodra ik er ben.. omdat het mechaniek van deze slingerinstelling dan in het midden tot stilstand komt en ik weer aan een nieuw 'papier' wil beginnen. 

Een nieuwe 'studie' ( van het exact zelfde fenomeen).

En uiteraard weet ik al de hele tijd dat mijn bewustzijn energie in materie omzet, en ik de intelligentie van het Universum door me heen laat lopen, als het zand in de pendule, waar die kern zich bevindt.
Want dat is :

1. waar ik ben als ik volkomen stilhang en helemaal niet beweeg
2. het punt waar ik al die tijd, in beweging, met mijn 'zijn' omheen cirkel'. Soms heel dichtbij ben, maar nooit helemaal 'raak' in beweging.

Hooguit, als iemand tegen het 'bord' stoot en mijn vrije beweging een flinke tik poogt te geven, of mijn slingertouwtje probeert door te snijden..zoals gisteren even gebeurde....dat het vrije maakproces even verstoord wordt.
Ach ja, het is uiteindelijk maar zand, nieuwe touwtjes groeien zo weer aan op de juiste lengte... 'bewustzijn is aardig flexibel....het voorval kan weer zo aan de kant geschoven worden en ik ga vervolgens vrolijk weer verder met mooie patronen maken, zien en onder de aandacht brengen.

---
P.S.

Op 26 augustus zag ik deze versie.... verticaal ( ipv horizontaal) en gemaakt met hele simpele middelen.