stapel

De eerder genoemde televisieserie van De Nieuwe Stradivarius vind ik zeer de moeite waard.

Gisteren bekeek ik ook de aflevering met een violiste die een viool bouwt.

Een paar elementen die er voor mij uitsprongen:

In die aflevering vertelt iemand over 'de ziel' van het instrument, wat terug te voeren is op een klein (maar cruciaal) stukje hout wat het bovenblad en het onderblad met elkaar verbindt: de stapel ( de sound post in het Engels, de 'anima' kennelijk in het Italiaans). ... wat geen vast-gezette verbinding is.

( Kijk hiervoor stukje wat start bij 31"35' in de video, en loopt tot 32"44')

De violiste liep door het violenbos in de Italiaanse alpen waar de beroemde vioolbouwers ( zoals Stradivarius) hun hout vandaan haalden.

Gezocht, voor de viool met de warmste klank, is het hout wat 'recht' is gebleven/van de naaldbomen die groeiden onder dusdanig zware omstandigheden dat de jaarringen nauwelijks een millimeter uit elkaar liggen.

Een 'verse' viool ( en een viool waar lang niet op gespeeld is!) moet eerst  'wakker' gemaakt worden door er regelmatig en intensief op te spelen.

De violiste kon dat 'voelen', toen zij haar viool voor het eerst ter hand nam.

Maar, omdat hij zelfs slapend al 'potentie' had, voelde ze het echt kriebelen om er intensief mee te gaan studeren, om hem ' wakker' te krijgen.

En, net als in de andere afleveringen..... 

Het resultaat van een handmatig bouwproces van een resonantie-instrument kan nogal lang in beslag nemen. (250 uur doet een professionele vioolbouwer er kennelijk over).

Maar hoe het 'klinkt'... kun je niet tussentijds 'ervaren'.... komt pas tot uitdrukking als alle onderdeeltjes gezaagd, geschuurd, gelijmd, op zijn plek gezet, ingespannen en aangedraaid zijn ( en moet dan zelfs door het 'spelen' nog 'rijpen' en tot volle ontwikkeling komen).

Ook....

Een 'beginner' in het maakproces is tot veel in staat wanneer er een 'meestermaker' in de buurt is, die vooral de kunst verstaat iemand zijn gang te laten gaan waar het kan en ' slechts' te voorzien van de relevante aanwijzingen voor dat deel van het proces wat onder handen is.
 O ja  en die de juiste gereedschappen en materialen ter beschikking stelt....uiteraard.

Waarom springen deze elementen nou zo eruit voor mij?

Ik zie zoveel parallellen met mijn interesseveld, met de ziel als resonantieinstrument, waar een 'hele simpele verbinding' tussen boven en beneden ook zo cruciaal is ' op de juiste plek' en 'recht'.

En dat je je 'mind' zelf kan bouwen, uit allerhande materialen.

(Je individuele 'mind' en naar ik met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid vermoed ook een groeps-mind).
Je hoeft niet de rest van je leven door te spelen op het instrument waar je al decennia lang op speelt (of in de hoek hebt liggen omdat je 'hem' niet mooi genoeg vindt, op de klank uitgekeken bent...)

Waarbij de 'doorleefde' materiaalsoorten vaak een een stuk warmer klinken, verder dragen dan die soorten die onder weinig uitdagende omstandigheden hard konden groeien ( die vaal schel, hol, leeg en 'oppervlakkig' klinken) ...
mits ook ( een ruw leven is geen garantie voor een warm geluid of kwaliteits- ' materiaal' om een nieuwe mind-set op te baseren) er wel zoveel mogelijk 'recht' gegroeid is.

En.. last but not least... je kan nog zo'n mooi resonantieinstrument hebben, van het mooiste materiaal vervaardigd, door een meesterbouwer in elkaar geknutseld.....

Als je er niet  regelmatig en intensief op/mee speelt, maar hem in een glazen kastje alleen maar uiterlijk 'mooi' laat staan wezen dan valt 'ie weer  'in slaap', verliest 'ie zijn 'aansprekendheid'.

'Spiritual awakening' dus (waarbij de ziel weer gaat zingen).

Maar ja.. ik ben uiteraard stapel-gek om dit aan te voelen, te weten, te denken, te schrijven, te vertellen en in deze stijl te leven.

Ha, ha.... de stapel is de ziel van het instrument ;-) !