het repoussoir

OK, ik ben kennelijk druk bezig met het energetisch construeren van mijn Panorama Es.Dag, wat een 'uitzicht/inzicht' biedt op het maakproces van het leven.

Vanmorgen voel ik een drive om aandacht te besteden aan aspecten, functies en aandachtspunten voor het paviljoen ' in het midden'.

In het Panorama Mesdag, zie je heel fysiek uitgewerkt, dat het 360 graden schilderij dat je rondom je heen kunt zien, hoegenaamd echt 'tot leven' komt, dankzij de zaken die er tussen jouw kijkpunt en het doek zijn neergezet en neergelegd.

Ja, de echte emmertjes, netten en het zand, vullen de tussenruimte mooi op en dragen ertoe bij dat je het gevoel hebt echt aan zee te zijn.
Het object wat mogelijk het allermeeste 'doet' om een gevoel van 'diepte' te realiseren, is..... het paviljoen.
Dat doet echt (veel) meer dan alleen het midden aangeven, waarop je 'goed' staat.

Het borduurt voort op een 'truc' die schilders (en fotografen) al heel lang gebruiken om de illusie van echte diepte in hun 2-dimensionale werk te krijgen en te versterken....
zorg dat er een repoussoir op de voorgrond staat. 
Dat is een groot ding, meestal donker, alsof er veel schaduw op valt, waar je zo 'nabij' bent dat je het door lichtere schouwspel erachter, er actief toe uitgenodigd wordt om  'langs' dat ding te kijken.

Mesdag ging van 2D naar 3D en gebruikte evenzo vrolijk zijn schilderkundige kennis van repoussoirs voor het scheppen van de illusie van diepte.
Ik ben aan het ambitieuze project bezig om een multidimensionaal  walk-in vergezicht-inzicht over de menselijke belevingswereld te maken, wat je uitgenodigd wordt om voorbij de (donkere) fysieke wereld (op de voorgrond) , ook de (lichte, grote, alles omvattende) meta-fysieke wereld in te kijken.

Nu vallen mij een paar bijzonderheden op aan Mesdag's  belangrijkste repoussoir (het paviljoen) , als ik dat relateer aan wat ik ken uit 'waar innerlijke belevingswereld en fysieke wereld elkaar raken in de 'sphere' van de menselijke verhoudingen.

• Het is het meest nabij van alle dingen er in er in die sphere zijn
• Je kan erop leunen
• Je mag en kan er prima langs kijken, het vraagt op zichzelf weinig aandacht
• vandaaruit 'bekijk' je de wereld, 'ga je de wereld in'
• het vormt een soort (veilig) coconnetje om je heen
• het helpt je centreren in het grote geheel.. zodat je het geheel in mooi, diep, perspectief kunt beleven en 'het' allemaal heel levensecht voelt, zodat de simpele tastbare aanwezigheid ervan al zoveel bijdraagt aan het prikkelen van zoveel van je zinnen.

Is zijn er in de wereld van de menselijke interacties iets aan te wijzen wat doorgaans de functie van repoussoir vervult?

En ja..... 

• Iemand die het meest nabij is alle mensen die er in je wereld zijn
• Je kan erop leunen
• Je mag en kan er prima langs kijken, deze persoon vraagt op zichzelf weinig aandacht van je
• vanuit de relatie met diegene 'bekijk' je de wereld, 'ga je de wereld in'
• deze persoon vormt een soort (veilig) coconnetje om je heen
• Diegene helpt je centreren in het grote geheel.. zodat je het leven in mooi, diep, perspectief kunt beleven en 'het' allemaal heel levensecht voelt, zodat de simpele tastbare aanwezigheid van deze persoon al zoveel bijdraagt aan het prikkelen van zoveel van je zinnen.

Wie komt er zoal in jouw (belevings-)wereld je op als kandidaat hiervoor?
(Het kunnen er best wel meer zijn.... het zijn de mensen in de 'inner circle' van je relationele sphere, met wie je een stevige relatie hebt in je fysieke nabijheid)

Wie het paviljoen instapt is doorgaans zo volstrekt  'gegrepen' door de WOW-factor van het gebodene, dat je compleet samensmelt met de ervaring.
Maar ja, na een tijdje .... gaan je dingen opvallen....

• He ik sta constant in de schaduw hiervan
• Ik krijg geloof ik alleen maar de donkere kanten hiervan te zien... waarom krijg ik de lichtheid en schoonheid ervan niet te zien?
• Erin.. is eigenlijk maar weinig te beleven... erbuiten, daar gebeurt 'het'

De 'verf' van het paviljoen gaat bladderen, de hele 'sphere' verliest zijn oorspronkelijke aantrekklingskracht.

Repoussoir, is afgeleid van het Franse werkwoord voor wegduwen.
En.. mijn observatie ( ook uit eigen ervaring) is  ..... er wordt nogal wat intermenselijk 'wegduwen' toegepast tegen de wezens die je het meest nabij staan!

"He, daar moet die stevige inner circle constructie ook maar tegen kunnen, toch.... erop leunen, erop staan, erop stampen......Mesdag heeft er vast wel rekening mee gehouden bij de materiaalkeuze dat dergelijke activiteiten erbij horen.... Wat er ook gebeurt, je moet daar niet doorheen zaken, het meot niet over je heen vallen....dat is niet veilig"

Dat wegduwen gebeurt objectief meta-fysische krachten-technisch gezien vrij weinig door de constructie van het repoussoir.

Maar de mensen die zich er in toenemende mate in vervelen, zich in opgesloten voelen... die gaan er nog wel eens toe over om de constructie van dat paviljoen geleidelijk af te breken.
Zelfs de functie ervan in twijfel te trekken.

Er zeker geen onderhoud meer aan plegen.
De andere mensen die zich in de constructie bevinden er ook maar uitduwend.

Een vrij zinloze daad van vandalisme.
Toch?

Als iemand dat met Mesdag's paviljoen zou doen zou diegene toch wel in de kladden gegrepen worden.

Intermenselijk vinden we het heel gewoon en heel natuurlijk ook.

Komt ook omdat we grosso modo erg weinig van de meta-fysische constructie van de panoramische sphere van het leven begrijpen.

Wel diepte en zin en nabijheid in en van het leven zouden willen ervaren, maar daarvoor niet in het meta-fysische centreerpaviljoen willen gaan staan of dat zelfs maar van het geringste onderhoud willen voorzien. voorzien.

Wie er wel in het echte meta-fysieke centreerpaviljoen gaat ' staan' , zal vlug genoeg zien dat de relatie met je vader-moeder, partner-kind, buurman-collega-beste vriend helemaal niet het (onontbeerlijke) centre-piece repoussoir van je belevingswereld is..... maar dat de relatie met je metafysische 'Zelf'  die functie in het 'hart' van je bestaan vervuld.

De mooiste (meest diepe wezenlijk tot in de kern begrepen)  resonantie-formatie die ik ooit ben tegengekomen  die over dit meta-fysische begrip van het centrum-paviljoen gaat is het doorvoeld beleefde, in 'lied' vorm gevatte 'zelf-lied' van Harrie Jekkers.

Ik zou haast heel bot zeggen..... vergeet al die spirituele guru's die allerlei vage en abstracte algemeenheden in (zalvende) woorden over liefde voor het zelf als zand uitstrooien in je wereld.

Harrie Jekkers zet hier het Zelf-paviljoen speels, simpel, 'klein' enorm contrastrijk wijd open.... met de uitnodiging erin te stappen.
Luister slechts heel erg in de periferie van je bewustzijn naar de woorden die hij zingt ( dat is het 'behang', het 2d scherm op de achtegrond)... maar VOEL en BELEEF de centrum constructie in je resoneren.
De zeer diverse  'klankkleuren' die hij eromheen heeft gelegd, en ' volle expressie zonder enige terughoudendheid gezichtsuitdrukkingen', de 'timing' die hij in zijn stem legt met zijn hele wezen, vol vanuit het centrum....

Wie zijn resonantief-inzicht, zowel van het grote misverstand als van het wezenlijke begrip, werkelijk zelf invoelt, meevoelt, op meetrilt, wordt gewaar ( op zielsniveau, op resonantieniveau... ook al wordt het wel met bijpassende woorden ondersteunt) ....... dat aan het 'zijn in je zelf-centre en daarop steunen, van daaruit de wereld bekijken' , niets, maar dan ook helemaal niets egoistisch aan is!

Kleinkunst?
Groots.. wat mij betreft , omdat het me iedere keer als ik 'erin stap' weer in mijn centrum weet te raken.
Mooi!

(-: