speelstijl

Het viel me op, dat mijn speelstijl vandaag een beetje anders was.
Ik zou zeggen: feller, (dicht bij 'venijnig' zelfs), korte lijnen, vrij harde 'to the point' meppen, veel dichter 'op de persoon' aan de andere kant van 'het net', dan ik doorgaans speel ( 'om het leuk te houden').
Yang energieën ... duidelijk meer op de voorgrond.. aanvallender, 'meer en krachtig naar voren stappen, minder 'geduldig' en 'afwachtend'.

Hoewel nog altijd gespeeld met beide benen op de vreedzame baseline, en een hart vol speelse intenties en 'binnen de regels' ....alles met elkaar wel een stuk minder 'lief' ( dan wat voor 'lief en aardig' doorgaat, zeker als je een vrouw bent).

Ik had vandaag drie speelpartners, allemaal vrouw.
Allemaal spelend in hetzelfde 'zorg-'systeem, op diverse niveaus.

'Zorg dat de symptomen van het zieke systeem niet al te ver uit de hand lopen (altijd blijven lachen, positief blijven en de juiste (p.r. waardige) dingen zeggen), maar hoed je ervoor om echt actief mee te werken aan het werkelijk genezen van het systeem...want daarbij verlies je waarschijnlijk de positie die je nu hebt en vele voordelen van ondervindt.'

Van de speelstijl van de laatste dame, stond ik aardig versteld.

Ze opende het spel met:" Tja... je moet weten... ik ben erg ziek (details, details, details) en kan dus erg weinig doen."
Vervolgens vertrouwde ze me toe dat bijna niemand dat weet, dat ze het slechts mij en mijn buren heeft verteld.
Dat ze er ook het liefst niet over praat en positief met andere dingen verkiest bezig te zijn. Anderen hoeven het allemaal niet te weten.

Tot zover, niks aan de hand.. small talk en ik murmel slechts heel licht empathisch (voornamelijk neutraal) mee.

Het gesprek voert zich voorzichtig in de richting van wat andere onderwerpen. Maar, als we 'te ver' afdwalen, komt het onderwerp steevast terug op (haar) ziekte ( en.. niet door mijn toedoen ;-) )

Ze vertelt dat ze al 11 jaar iedere dag antibiotica slikt, vanwege deze uiterst zeldzame auto-immuunziekte.
Maar, als ze maar regelmatig mediteert, kan ze de moed nog wel vatten en nog wat energie opdoen.
Helaas moet ze nu meer eigen bijdrage gaan betalen voor dit middel, als ze het merk wil houden wat ze had, omdat alleen het algemene merkloze middel geheel wordt vergoed.

Lief-technisch gezien, hoor je dan geloof ik als vrouw daar heel meelevend uitgebreid  'ach en wee' over te doen, maar ik speel dat balletje ' niet zo lief' recht op de vrouw haar intelligentie af: " Elf jaar iedere dag antibiotica? Wat denk je dat dat voor een effecten heeft op een (gezond) immuunsysteem?"
(En ja hoor, lees dat gerust als:" Mens, ben je nou echt niet helemaal goed bij je hoofd om antibiotica als dagelijks voer tot je te nemen?!)
(En ja, hoor, lees dat minstens even goed als:" God allemachtig, en dit zijn de hoegenaamd slimmere mensen (universitair geschoold) die dit elf jaar lang zo voorschrijven?!" In de hoop iemands zelfhelend vermogen te ondersteunen? Dat lijkt me toch hoogst onwaarschijnlijk? Voorkomen dat ze 'dood' gaat, wellicht ja, want dat zou goede klandizie schelen????)

Die bal laat ze langs zich heen gaan, ze geeft er gewoon geen antwoord op. Kijkt even om zich heen en hervat 'het spel' met een nieuwe opslag.

Dan, 'speel' ik in hetzelfde vak ( 'weer heel worden') een balletje op het 'effect van meditatie'.
Ik leg haar voor dat je antwoorden kun krijgen van je 'hogere zelf' in meditatie, als je je bijvoorbeeld afvraagt wat je zelf kunt doen om 'heel' te worden?
(Heel lief, heel betrokken, heel aardig, heel 'zacht')
Die bal krijg ik met ongelooflijk veel vuur terug gemept. ( Hij stuiterde geloof ik niet eens.)
Daar heeft ze het veel te druk voor, er is zoveel te doen! Dat kan echt niet hoor, dat moet ik toch wel begrijpen.

(Tja, voor iemand die net zelf heeft gezegd meditatie al vaak te doen en dat zelfs fijn te vinden, lijkt de lengte van de takenlijst in relatie tot de hoeveelheid tijd een dag, mij een vreemd argument, als reactie op mijn suggestie..maar ik laat het gaan.)

Dan, vertelt ze heel blij dat ze iets aan het voorbereiden is. Eind november is er kennelijk een dag van de zeldzame ziektes en zij gaat haar ziekte dan presenteren aan de gemeenschap.

Je zou kunnen denken...Goh, wat moedig en een hele stap als nog niemand dat weet en je er eigenlijk liever niet over spreekt.

Maar ja.....voor iemand die er eigenlijk liever niet over spreekt, heeft ze het onderwerp wel steeds in het gesprek aangesneden.......terwijl er volop gelegenheid geboden werd het ergens anders over te hebben.

En... herinnerde ik me... van onze allereerste ontmoeting, toen ze me nog helemaal niet kende..... dat ze min of meer met de deur in huis viel dat ze.... ziek was en in geuren en kleuren, dolby surround sound ...waarom dat was.
Dus tja.... in hoeverre ik dan werkelijk moet geloven dat het niet haar lievelingsonderwerp in de hele wijde wereld is om het vooral over te hebben, met iedereen die ze maar tegenkomt?
Ik neig er eerder naar te zien dat ze haar hele identiteit van wie ze is, aan haar 'ziek zijn' ontleent.

Ook opvallend is dan, in de periferie van onze gesprekken, dat het er altijd op uitdraait dat ze 'ergens last van heeft' waar mijn 'hulp' dan zeer voor op prijs wordt gesteld.
Het zijn 'kleine dingen', geen bijzonder grote moeite en dus heb ik het ook al een paar keer gedaan.
Maar bij het verhaal wat ze vandaag (heel terloops) hield, dat er zaden van het onkruid in mijn tuin naar haar tuin toe gingen, wat haar extra werk bezorgde en of ik er niet een plastic zeil kon neerleggen, zodat zij ook wat netter uitzicht op het park had en het onkruid niet meer zo dichtbij groeide.... vond ik het toch ' vreemd'.

Ik ben even ter plaatse gaan kijken.
En ja,.... tenzij ze op haar eigen schuur of schutting gaat staan, heeft ze helemaal geen uitzicht op mijn tuin.
En, ik weet hoe haar tuin eruit ziet (denk: enorme overwoekerde jungle).. dus, eventuele brandnetelzaden die een weg over schuur en schutting vinden op de wind hebben hevig concurrentie van wat er allemaal al zoal staat....

En nee, ik ben om een heleboel redenen geen fan van het neerleggen van plastic in een tuin.
Net zoals ik geen fan ben van allerlei natuurlijk symptomen van 'leven' maar 'gewoon' onderdrukken.

Ik heb nog een stapel wilgenhout hier liggen., waar ik nog een plaatsje voor moet zoeken.
Ik zal er eens een nachtje over slapen, maar ze neerleggen ( in plaats van plastic), als afdeklaag op het terreintje achter haar tuin, lijkt me best een goed idee.
Houd ik niet  alleen een menselijke buur ' te vriend', maar ook het natuurlijke recycle en ecosysteem van het park.

Tja...ik ben dus vandaag ' niet mals'.
Best lekker!