een en al 'oortjes'

"And now everything louder than everything else, please!"

(Deep Purple)

Gisteren sprak ik nog even met de geluidsman over 'oortjes': ofwel onderzochten we de kwestie:

wat horen de muzikanten nou eigenlijk zelf?

(oortjes blijkt de moderne variant te zijn, eerst (en nog) waren er 'monitors' op een muzikant gerichte boxen)

Dat bleek boeiende materie ( zeker als je er in stereo-naar kijkt met op het 'andere kanaal' informatie uit esoterische bronnen).

Er is namelijk grote keuzevrijheid wat je als muzikant op je eigen oortje wilt ontvangen, u vraagt en de geluidsman zet de gewenste kanalen uit de hele mix op jouw ontvanger.

ofwel, allerlei smaken zijn mogelijk:

• alleen jezelf horen
• alleen een bepaald andere instrument horen ( vaak wordt dan iets gekozen wat het ritme aangeeft)
• een mix van jezelf en een of meerdere anderen
• (en dan ook nog in een zelf aangegeven mix van volumes)

Hij merkte op dat er eens een band was waarbij iedere muzikant alleen zichzelf op zijn oortje wou .

Ik grapte... hoe heette die band ' The Narcists'?

Want het lijkt me toch erg lastig samen spelen, als je van de anderen niet eens de vaagste notie wilt ontvangen horen wat ze aan het doen zijn....?

Hij vertelde ( en herhaalde de zin zelfs een paar keer, gesproken vanuit 'andere perspectieven' wat voor mij altijd even een teken is om het ook wat anders en diepgaander te interpreteren) dat hij beducht is voor een zinsnede die kennelijk bij de band Deep Purple vandaan komt, waarbij een bandlid aan de geluidsman de wens doorgeeft: "And now everything louder than everything else, please!", die daar nogal mee in het haar zit.

Nou is 'purple' in energieleer de kleur van de hogere chakra's, van perceptie en samenhang.....en daar lossen schijnbaar onmogelijke paradoxen zich nogal eens samen tot iets van een diepere betekenis op hoger energetisch esoterisch niveau ( waar een bewustzijn van oneness is en ' something else' dus niet bestaat).

Aardig in de beschrijving was ook om te weten dat er bij grotere optredens meestal twee geluidmannen zijn, die zich met twee ' publieken' bemoeien.

Er is een geluidsman in de zaal, die, met de door de band in real-time aangevoerde vibes en resonanties aan de knutsel gaat, om het naar de versterkers te sturen die op het publiek gericht zijn.. de mix die het publiek te horen krijgt. Het 'resultaat'.

En, is is een geluidsman op het podium, die zich uitsluitend bemoeit met die exact zelfde set van 'ruwe' vibes, maar ze compleet anders verwerkt en naar de muzikanten terugkoppelt, als directe bio-audio-feedback. het is de informatiestroom die nodig is om in dat versterkte veld een goede indruk te kunnen krijgen van wat ze nou eigenlijk zelf op het podium aan het maken zijn.. het maakproces, zodat ze de eigen acties daar goed op af kunnen stemmen.

Ook boeiend is de kwestie of je als muzikant verkiest kennis te nemen van de real-timereacties van je 'publiek' ... de resonanties van de zaal(microfoon) op je 'netvlies en je oortje' wilt hebben,.... in real time verbinding met je publiek speelt.

Al neigt die interesse al weer meer naar het veld van de menselijke interacties.

Welke kanalen vraag jij aan de Universele geluidsman op jouw podium van het leven op op jouw oortje te zetten?

(of speel je akoestisch... (= zonder gebruik te maken van enige elektronische apparatuur) en krijg je alle vibes die er werkelijk zijn, vanzelf mee op het moment dat ze zich voordoen, uit de richting waaruit te van nature komen?)

Ik grapje nog tegen de geluidsman dat als hij aan een muzikant vroeg:" Zeg het maar, wat wil je horen?", dat het bandlid zou kunnen zeggen... " Doe maar iets van U2", alsof je een verzoekplaatje bij een discjockey indient, omdat je er natuurlijk even gemakkelijk een opname in kan mixen, of die nou wel of niet s iets van doen heeft met de huidige speelsetting.....

Dat lijkt grappig en niet zo zinvol bij het maken en versterken van live-muziek.

Maar ja....volgens mij hebben nogal veel mensen aan de Universele geluidsman gevraagd om wat gouwe ouwe resonanties op hun oortje (vrij luid) er doorheen te mixen en daar gaat hun live-play nou niet met sprongen van vooruit, zou mijn observatie zijn.

(probeer maar eens zelf zacht een liefdesliedje te zingen, met 'Sunday Bloody Sunday' hard op je interne mentale koptelefoon')

Unplug!

Dat is de beste manier die ik ken, als je helemaal niet meer weet dat je dat standaard op je oortje hebt en dat dat helemaal niets te maken heeft met de vibes die werkelijk om je heen gaande zijn!

Unplug van alle elektronica en zing een liedje, wat voor een liedje dan ook, in de natuur en hoor jezelf, zoals je werkelijk klinkt, versterkt in de natuurlijke akoestiek van je leven.

En pas dan... als je weet hoe je 'zelf' onverstrekt klinkt ( hoe zuiver en/of hoe vals je speelt.... hoe ritmevast of hoe wiebelig)  en wat je eigen natuurlijke resonantiebereik is, en op 'adem gesteund' volume-bereik, zonder dat daar allerlei filters op los gelaten worden en dingen dringend uit weggefilterd dienen te worden richting ' het publiek' om het 'wat te doen lijken' .....

dan..... kan de stekker er wel weer eens in en dan...

kun je betere keuzes maken over wat je op enig moment wel en niet op je oortje wilt en waarom.

Dank voor het eerste deel van deze blog post aan de geluidsman.

Dank voor het tweede deel van deze blog post aan een andere man, die mijn akoestische liefdesliedjes niet kon horen . laat staan waarderen of meezingen, omdat het niet in de pas liep met het ' Bloody Hell' wat hij constant (uit de oude doos) op zijn oortje had en meende 'nodig' te hebben.

Bless you all.

P.S.

In het elektronische bedankje wat ik de geluidsman nu net stuurde voor zijn bijdragen, schreef ik deze bio-feedback-gedachten-kronkel:

Dank je wel (nogmaals) voor je uitleg en anekdotes uit je leven als geluidsman!

Alle vibes van het podium waar ik aan meewerk (van de korte golven t/m de lange golven) zijn naar mijn mengtafel geleid en daar (door mij) gemixt.
Als je benieuwd bent wat ik elektronisch naar de zaalspeakers heb gestuurd, dan kun je dat hier vinden in deze blog post van vandaag.
Dat is de afgemixte opname van de real-live-performances van diverse kinderen in de tijd.


Het lijk erop dat het een cover is van Deep Purple's ' and now everything louder than everything else, please'
, want tja..
esoterisch energetisch gezien ben ik nogal een groot fan van donker paars.

(-: