studio 'het leven'

Vandaag ga ik proberen iets inzichtelijk te maken van hoe ik dingen ervaar en beleef.
Als hoog(energie)bewust persoon en hoogbegaafd mens maak ik dingen duidelijk anders mee, dan ' de meeste mensen'.

Vaak (meestal, tegenwoordig) heb ik volkomen vrede met mijn 'zijn', Voel ik me blij, vrij en gelukkig ' met het leven'.
Op sommige momenten ervaar ik vooral frustratie ermee en kan ik niet geweldig met mijn 'zijn' uit de voeten..
Ik kan dan mijzelf en de situatie niet 'scherp' krijgen. Er ontstaat dan erg veel (innerlijke) ruis en dat komt dan weer eigenlijk altijd voor in 'drukke sociale menselijke context' van bepaalde kwaliteiten.

Dat laatste kwam gisteren weer eens in een behoorlijke heftigheid voor.

Vanmorgen kwam er het scherpe begrip, zonder 'ruis' door, nadat al het materiaal van de hele dag in de DOKA (donkere kamer) van mijn onderbewustzijn was verwerkt (en in het ontwikkelbadje met de intentie-oplossing 'wat kan ik hiervan leren/begrijpen' nabewerkt uit de gemaakte  impressies tevoorschijn gekomen).

Je zou kunnen zeggen dat ik leef en kijk als een fotograaf.
Met een nogal geavanceerde camera (hoge resolutie, hoge processorsnelheid, grote geheugenopslagcapaciteit, vele handmatige instellingen en een set lenzen) op zak leg ik mijn dagelijkse dag gebeurtenissen vast op de 'gevoelige plaat'. Een 'flitsend' state-of-the-art modelletje ( ja, ik kan allerlei types licht over een situatie laten schijnen om dingen beter in beeld te brengen, waarbij ik een 'flash' innerlijk' licht geef).

(Begrijp svp dat ik zelden een fysieke camera op zak heb, maar dat mijn body-mind-soul combinatie fotograaf en camera in een is. Dit is een analogie, om je iets abstracts aan innerlijke processen voor te kunnen stellen).

Een getrainde hobbyfotograaf en en foto- professional kijken heel anders naar de werkelijkheid dan de incidentele snapshot-maker. en zien/zijn zich bewust van  (ook) wezenlijk andere aspecten ervan.
Ze hebben oog voor die uitsnede(s) uit het totale beeld, die de essentie van het moment goed tot uitdrukking brengen. Spelend met licht, contrasten, zoom, lijnen, compositie.. noem het maar op.
De uiteindelijke 'indruk' (weergave/interpretatie) kan uiteraard inhoudelijk van alles zijn, van insecten tot bruiden, van sport tot stillevens.....maar de fotograaf heeft wel een paar procescriteria die een 'goed gelukte weergave' in hoge mate objectief van een 'broddelwerkje' onderscheiden.

Zo is een groepsportret waarop een of meerdere gezichten weggevallen zijn en de gezichten niet scherp zijn geen masterpiece, evenmin als door de compositiekeuze afgesneden hoofden van een of meerdere van de hoofdpersonen.
Uiteraard 'mag' de fotograaf ervan afwijken en kunnen er ook hele artistieke weergaven voortkomen uit het vertellen van een verhaal door spannende en andere standpunten te kiezen en wel beweging, contrast of sfeer via onscherpte weer te geven.
Toch.....een getraind oog kan wel zien of zoiets een bewust keuze was om te doen om heel bewust een bepaald effect te verkrijgen, of gewoon het toevallige (niet zo denderende) resultaat van het minder vakkundig/bewust hanteren van het materieel wat voorhanden is en de proceskennis van zaken.

Hoewel ik geen opnames maak van uitsluitend wat er te zien is, maar voornamelijk van wat er energetisch  in energiepatronen en resonanties 'is', verloopt het 'relationele proces' wel min of meer zoals een beeldfotograaf dat ook kan meemaken.

Je kan overwegend  'deel van een gebeurtenis zijn' en je kan overwegend een min of meer willekeurige  'toeschouwer' zijn.
Dat beantwoordt de vraag: 'Hoe en in welke mate hoor je erbij?'

Gisteren dacht ik gevraagd te zijn voor een bijeenkomst waar ik overwegend deel van mocht en kon uitmaken, in mijn hoedanigheid 'mijn vrije zelf'.
Maar al snel werd me duidelijk dat energetisch gezien mij een positie door de groep was toegedacht die dichter bij 'toeschouwer' lag dan bij 'deelnemer'.
Een beetje zoals je de professionele fotograaf op een bruiloft ook wel een drankje en een taartje aanbiedt, maar toch niet verwacht dat hij ook gaat dansen en zich gaat gedragen alsof hij een jarenlange gewaardeerde een vriend van de familie is en anekdotes gaat vertellen of zijn persoonlijk mening geeft over de gang van zaken.

Vervolgens stond ik voor een boeiende uitdaging.
(Ik kan het heel erg leuk hebben, in de toeschouwer-rol en fantastisch materiaal voor het oprapen vinden voor het bestuderen van mensen in sociale context en 'het verhaal'.. het wezen van de (door henzelf  beleefde) schoonheid van hun sociale samenzijn in beeld krijgen.)

Maar hier was energetisch echt van alles aan de hand, waardoor mijn 'camera' enorme moeite had om waar dan ook, lang genoeg op scherp te stellen om onder de energetische lichtcondities met een helder en aangenaam plaatje naar voren te komen.
Er was een energetische ' duisternis', waardoor ik veel mijn innerlijke licht moest aanspreken om überhaupt 'wat te kunnen registreren'.

Normaal gesproken kan ik op een 'volle batterij' 4 uur ' onder de mensen zijn' ( ook in 'donkere omstandigheden') en dan wordt het weer tijd om energetisch mijzelf op te laden en mijn 'geheugen' te droppen op de 'grote harde schijf'.
Nu... was mijn batterij na 2,5 uur volkomen uitgeput en wist ik dat ik, ondanks het innerlijke licht overvloedig te gebruiken, wel heel erg weinig had kunnen registreren wat in zijn pure vorm de moeite van het bekijken waard was. Wazig, bewogen, afgesneden, druk, onduidelijk.......weinig kloppende/mooie verhoudingen van het type ' gouden snede' ( ons natuurlijke gevoel voor levendige schoonheid representerend.)

Na een nachtje slapen (waar de nabewerking van een dag plaatsvindt) zag ik in wat de grootste moeilijkheid was..... de energetische achtergrond was 'te druk', 'onrustig' , te 'prominent (hard en scherp) aanwezig' en 'te eenzijdig kunstmatig belicht'.
Tegen die achtergrond ( van het collectieve culturele sociale bewustzijn) vielen de natuurlijke zachte en menselijke  trekken en bewegingen van de mensen in dit het gezelschap nogal ' in het niet'.

Een beetje alsof je een groepsportret van een borenfamilie neemt met op de achtergrond de hoogovens in het donker, of een elektriciteitsfabriek met rokende schoorstenen en talloze hoogspanningsmasten en kabels, of een volle tribune vol joelende mensen die naar een formule 1 race kijken.
Het is te 'druk' voor wie en wat deze mensen van nature zijn, het is niet hun natuurlijke context waarin je ze probeert te portretteren en dus ' klopt' het plaatje van geen kant.
En, steken er ook constant ' storende elementen' uit hun hoofden.. zoals je als fotograaf iemand geen recht doet door hem te portretteren met een verkeerslicht wat uit zijn hoofd lijkt te groeien.
Maar zie die elementen maar eens in de achtergrond te doen verwijden, als er zoveel van zijn en alles en iedereen steeds in beweging is!

Dan... altijd energetisch een ramp om iemand 'scherp' te kunnen krijgen.... was er champagne in het spel.. alcohol.
Het energetische effect van alcohol op iemands eigen  resonantiesysteem is hetzelfde als op de scherpte van zijn geest....
Hoe kan ik ooit iemand 'scherp' waarnemen als hij/zij zelf niet meer scherp 'is'?
En het gezelschap werd zelf steeds drukker en uitgelatener en minder ' in het hier-en-nu'.

Een te drukke kunstmatige achtergrond en een steeds waziger wordende voorgrond... ga er maar aanstaan. Geen wonder dat mijn zoomlenzen mijn batterijen leegvraten en (het) 'niks vonden' en er niet mee uit te voeten konden.

Natuurlijk kun je argumenteren dat dit hele stukje eigenlijk ergens anders over gaat, namelijk ' mijn inhoudelijke persoonlijke (ook cultureel gekleurde) voorkeuren' voor wat ik zou definiëren als kwaliteit van menselijke interacties en mijn 'verwachtingen over de aard van mijn deelname'.
Tja....sta ik open voor om dat als factor mee te nemen.

Maar dat beschrijft toch duidelijk niet de hele energetische context van wat er 'was' in dit moment wat ik meemaakte.

Want....
's Avonds, na het opladen van mijn batterijen, vond ik (toch) de moed om naar een muziekevenement op het plein te gaan.

Niet helemaal mijn muzieksmaak en 'drukke' pleinen met veel mensen behoren ook niet tot mijn energetische favorieten verblijfsplaatsen, maar toch wilde ik het wel meemaken, omdat het beloofd wel een zangeres met kwaliteit te zijn en... ach... een beetje het initiatief steunen dat er een keer wat te doen is in dit slaperige Franse stadje, speelde ook mee.

Daar, hetzelfde collectieve culturele bewustzijn op de achtergrond, ook druk, met lichtmasten met constant bewegende lichteffecten. Geluidswagen en best hard en druk geluid. Mensen die druk bewegen.
Daar... klopte het energetisch een heel stuk beter!

Het leek wel of ik eerder op die dag in een 'studio' was, waar niet eens het 'echte' collectieve bewustzijn van het hier-en-nu, aanwezig was, maar een projectiescherm daarvan, met bewegende beelden en flikkerend licht...
Zoals je in een fotostudio uit vele achtergronden een rolgordijntje naar keuze naar benden kunt trekken die je wel geinig lijkt om eens in een bepaalde klederdracht voor te staan ( alleen kun je dat wel scherp krijgen en goed aanlichten dat het eindplaatje coherent is, omdat je dat allemaal weet).

Als je met kunstmatige bewegende beelden te maken gaat krijgen, dan wordt  in sync' zijn, belangrijk, op een zelfde frequentiesnelheid afspelen van beelden per seconden.
Op de hoge resolutie waarop ik werk, valt het mij op als iemands eigen projectie van 'zelf' niet in 'sync' is met het eigen 'weten' van 'zelf'... laat staan als daar nog een niet-hier-niet-nu collectieve projectie als achtergrond aan wordt toegevoegd.

Dat levert een 'lachwekkend' effect op, waar ik niet op kan meelachen, omdat ik empatisch (hoogsensitief over wat er energetisch  'wel is' , maar kennelijk niet als deelnemer mag zijn) de onderliggende pijn van ' niet je eigen natuurlijke wezenlijke zelf mogen zijn in gezelschap' ook nog eens real-time oorverdovend invoel... net afgeblust en weggedrukt met champagne.. want... ik drink geen alcohol.
Ik blijf graag scherp en in sync met mezelf.