taboe

Gisteren kwam ik een zin tegen, die me fascineerde:
"Wie een taboe heeft geschonden, is daarmee zelf taboe geworden."

En dit ene zinnetje, kan vanaf zoveel hoeken aangevlogen worden.

Het is een boeiend mechanisme.
(Ik ga er niet eens in op de vraag of het 'waar' is.... mijn eigen ervaring is daarvoor te eensluidend.... het is (momenteel) nogal 'waar' dat dit mechanisme actief in werking is.)

Ik bekijk menselijke mechanismen in het collectieve samenlevingserband vaak en graag pragmatisch....
(Hoe) helpt het de evolutie van de mens wezenlijk vooruit?

Er moet immers een goede onderliggende reden voor zijn, anders was het nooit uitgevonden en zo in zwang geraakt om te (blijven) hanteren, lijkt mij.
De goede basisreden hiervoor vinden, kan in zichzelf al een levenswerk zijn, maar niet 'het mijne', schat ik zo in.

Ik zie (zonneklaar) dat de effecten van het hanteren van dit mechanisme op het terrein wat mijn belangstelling heeft (de menselijke ontwikkeling en gefundeerde duurzame kwaliteit van samenleving) wezenlijke vooruitgang in de weg staat.

Want...
als er een taboe ligt op het publiekelijk uiten en gebruiken van je complete arsenaal aan  intelligentie-gereedschap ( en geloof me, dat ligt er!).. dan ben je toch mooi als gemeenschap in de aap gelogeerd, als er zich fundamentele problemen in de gemeenschap (gaan) voordoen?

Wie gaat die issues dan werkelijk oplossen?
Met welk gereedschap?

(deze blog post wordt hier nog vervolgd....)
---
P.S. van een paar blog posts van vandaag later.....

Het boekje, waar ik slechts een handvol bladzijden in had gelezen ( kun je nagaan!) is Totem en Taboe, van Sigmund Freud.